Zgodnie z treścią artykułu 23 lit. a) Rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej orzeczenia odnoszącego się do odpowiedzialności rodzicielskiej nie uznaje się, jeżeli uznanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym Państwa Członkowskiego, w którym wystąpiono o uznanie, uwzględniając interes dziecka.
Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2002 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I CKN 722/99 klauzula porządku prawnego ma na celu ochronę krajowego porządku prawnego przed przypadkami jego naruszenia w wyniku uznania orzeczeń sądów nieodpowiadających fundamentalnym standardom prawnym. Przedmiotem badania sądu polskiego powinny być zatem potencjalne następstwa uznania konkretnego orzeczenia sądu państwa obcego. Podobne stanowisko zaprezentował Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 stycznia 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III CSK 154/14 stwierdzając, iż orzeczenia dotyczącego odpowiedzialności rodzicielskiej nie uznaje się, jeżeli takie uznanie jest oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym państwa członkowskiego, w którym wystąpiono o uznanie, biorąc pod uwagę dobro dziecka.